Poezi nga: Miriam Neiger-Fleischmann
Përktheu: Fadil Bajraj
Keqardhja ime është e rreme,
poezitë e mia shëlbesë.
Mutacioni në gjenet e mia
filloi në dhomat e gazit.
Bile edhe para kësaj,
antigjenet ishin
krijuar në gjakun tim
kundër torturës dhe vrasjes
dhe shtypjes së pamend
dhe të gjitha llojeve të mizorive.
Megjithatë, askujt s’ia ndien
nëse i numërojmë të vdekurit e tyre
ose të vdekurit tanë.
Shih të vdekurit
të renditur në varg,
të ujdisur në grumbull
ose të djegur në pirg.
Të gjithë duan
ta mbajnë të keqen sa më larg.
Prandaj, nuk qaj
për palestinezë,
as nuk qaj
për këdo tjetër!
Sepse, nëse qaj
për të vdekurit e mi,
ata do të qëndrojnë para meje
në një rresht të gjatë
kufomat e tyre pa mish,
të ngrëna nga koha,
si kur i thërrasin emrat nga lista
ose në “ditën
e vizitës”,
ndërsa duart
e tyre muselmann të pagojë
do të ofrojnë
rrecka të zbërdhulta
nga qefini i vjetër
për t’i fshirë lotët e mi nëse qaj
nëse qaj.
